มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมเทคโนโลยีการสื่อสารทางการแพทย์: ศึกษากรณีการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วย

Legal Measures on Medical Communication Technology Control : Case Study of the Protection of Personal Data of Patients

Name: จิรัชยา จิ้นสุริวงษ์

ThaSH: การสื่อสารทางการแพทย์ -- กฎหมายและระเบียบข้อบังคับ -- วิจัย

Abstract: วิทยานิพนธ์เล่มนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับเทคโนโลยีทางการแพทย์ และข้อมูลบุคคล ของผู้ป่วย เนื่องจากมาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับความคุ้มครองเกี่ยวกับข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยที่มีอยู่ในปัจจุบัน ไม่สามารถให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยเป็นการเฉพาะเมื่อมีเทคโนโลยีในการจัดเก็บข้อมูลของผู้ป่วยเข้ามาเกี่ยวข้องโดยศึกษาการวิเคราะห์และเปรียบเทียบระหว่างกฎหมายต่างประเทศ ได้แก่ สหภาพยุโรป สหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี เครือรัฐออสเตรเลีย สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา กับกฎหมายของประเทศไทย เพื่อหาแนวทางในการกำหนดมาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยได้อย่างเหมาะสมและมีประสิทธิภาพ ปัจจุบันมีความก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยี ทำให้รูปแบบในการจัดเก็บข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยมีความเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ซึ่งข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยที่เข้ารับบริการทางสาธารณสุขที่ให้ไว้แก่บุคลากรทางการแพทย์มีข้อมูลที่สำคัญ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อการวินิจฉัยและเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพการป้องกันโรค การตรวจวินิจฉัยโรคการรักษาพยาบาลและการฟื้นฟูสมรรถภาพ โดยถูกบันทึกและจัดเก็บในรูปแบบเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์ (Electronic Medical Record -EMR) ซึ่งมีความสะดวก และรวดเร็วในการสืบค้นข้อมูลของผู้ป่วย และส่งข้อมูลระหว่างโรงพยาบาลเพื่อความต่อเนื่องในการรักษาของผู้ป่วย การให้ความคุ้มครองในข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์จึงมีความสำคัญอย่างมาก เพราะมีความเสี่ยงที่ข้อมูลของผู้ป่วยจะถูกเปิดเผยซึ่งเกิดจากการกระทำของเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ หรือบุคคลภายนอกผู้ไม่ประสงค์ดี โดยการทำลายความปลอดภัยของระบบป้องกันข้อมูล หรือที่เรียกว่า “แฮคเกอร์ (Hackers)” การปล่อยไวรัสคอมพิวเตอร์ (Viruses Computer) เป็นต้น ทำให้ข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยถูกเปิดเผยหรือเสียหาย อันส่งผลเสียต่อ เจ้าของมูลไม่ว่าด้านชื่อเสียง ความปลอดภัย หรือทรัพย์สิน ซึ่งในปัจจุบันมีกฎหมายไทยที่เกี่ยวข้องกับความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล ปรากฏอยู่ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 หมวด 3 มาตรา 32 ซึ่งให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลแต่ไม่ครอบคลุมถึงข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ และพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูล ส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล ซึ่งต้องจัดให้มีมาตรการรักษาความปลอดภัยของข้อมูลส่วนบุคคล แต่กิจการด้านการแพทย์และสาธารณสุขไม่เป็นกิจการที่อยู่ในบังคับ ซึ่งทำให้ไม่มีความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ และไม่มีบทบัญญัติให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์ และไม่มีกำหนดความรับผิดกรณีข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยถูกเปิดเผยโดยปราศจากความยินยอม อีกทั้งขาดเจ้าหน้าที่และหน่วยงานที่รับผิดชอบในการป้องกันข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์ จึงส่งผลให้ไม่มีมาตรการทางกฎหมายให้ความคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์อย่างเหมาะสม จากการศึกษาปัญหาข้างต้น ผู้ศึกษาจึงมีแนวความคิดให้กำหนดมาตรการทางกฎหมาย ดังนี้ 1. บัญญัติกฎหมายที่มีความเฉพาะเกี่ยวกับเทคโนโลยีการสื่อสารทางการแพทย์และข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วย 2. กำหนดการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยไว้โดยชัดแจ้ง 3. กำหนดหลักเกณฑ์ในการพิจารณาความรับผิด กรณีข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยถูกแทรกแซงและได้รับความเสียหาย 4. กำหนดให้มีหน่วยงานที่รับผิดชอบในการป้องกันข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วยในเวชระเบียนอิเล็กทรอนิกส์ และ 5. แก้ไขปรับปรุงกฎหมายอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง

มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. ศูนย์เรียนรู้และหอสมุด.

Address: กรุงเทพมหานคร

Email: library@dpu.ac.th

Name: ภูมิ โชคเหมาะ

Role: อาจารย์ที่ปรึกษา

Modified: 2565-03-23

Created: 2563

Issued: 2022-03-17

วิทยานิพนธ์/Thesis

application/pdf

eng

DegreeName: นิติศาสตรมหาบัณฑิต

Level: ปริญญาโท

Descipline: กฎหมายทางการแพทย์

Grantor: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์

©copyrights Dhurakij Pundit University

ลำดับที่.	ชื่อแฟ้มข้อมูล	ขนาดแฟ้มข้อมูล	จำนวนเข้าถึง	วัน-เวลาเข้าถึงล่าสุด
1	Jirawchva.Jin.pdf	2.56 MB	9	2025-05-03 03:19:14

ใช้เวลา

0.227248 วินาที